نقاشی کودکان یک عبارت یا یک احساس؟

نقاشی کودکان تا حالا به این عنوان فکر کرده اید.یک عنوانی که شاید بتوان گفت یکی از معروفترین و پرکاربردترین عناوین در کل دنیا باشد. آن هم در زمینه کودکان.من میخواهم از دریچه دیگر به این عبارت نگاه کنم و از شما میخواهم با نگاه من همراه باشید .تصور اولیه از این عبارت ساده یک فعالیت کودکانه است که در آن کودک با وسایلی بر روی کاغذ یا مقوا تصویری را ترسیم میکند .خوب حالا همین تفسیر ساده از نگاه کودک میتواند همین باشد؟مطمنا تصور و نگاه کودک با ما فرق خواهد داشت و البته میتواند بین کودکان متفاوت نیز باشد.

ولی اولین چیزی که برای یک کودک میتواند شروع کننده تصور او باشد مقدار لذتی است که از نقاشی کشیدن میبرد.حال این لذت را چطور می تواند برای خودش  در کشیدن نقاشی به وجود آورد؟مطمنا اولین اقدام او برای اینکه لذت ببرد بازی کردن است.یا به تعبیری آزاد بودن در تجسم بخشیدن به تصورات ذهنی

پس کودک در مرحله اول نقاشی و اصولا ابزار نقاشی را یک وسیله بازی تلقی میکند و به همین خاطر شروع میکند به خط خطی کردن -ریخت و پاش و رنگها را با هم قاطی کردن و دهها کاری که از نظر ما اصلا درست نیست. ولی از نگاه کودک بازی و لذت بردن است . حال دوباره برگردم به همان عبارت از نگاه ما آدم بزرگها نقاشی کشیدن هنر آفرینی است یعنی توانایی در کشیدن چیزی ولی در نگاه کودکان نقاشی کشیدن هنر آفرینی نیست بلکه یک نوع معرفی هیجان و تمایلات درونی است .یک نوع ارتباط بر قرار کردن با دنیای درونی خود نقاشی پلی است میان دنیای واقعی و دنیای ذهنی کودک.

ما اصرار میکنیم تا کودک توانایی کشیدن چیزی را بدست آورد. ولی کودک میخواهد توانایی بیشتری در تخیله درونی خود بدست آورد.کودک با تمام وجود میکشد و ما با تمام وجود به نگاه تفسیر خودمان توجه داریم. میخواهیم نقاشی را با ذهنیت خود تفسیر کنیم و این همان چیزی است که مشکل را به وجود می آورد.

نقاشی کودکان دیگر حس ندارد 

عبارت نقاشی کودکان در این روزگار دیگر حس و احساس واقعی خودش را از دست داده تبدیل شده به یک عبارت تکلیفی عبارتی که خلاصه میشود به یک کلاس در یک فصل و اینکه یک کودک در یک ساعت چیزی را بکشد. روح نقاشی کودک انگار مرده است .یک لحظه به این عبارت بیندیشید واقعا چه حسی دارید؟به عنوان مربی چقدر به شما هیجان میدهد؟چقدر احساس رنگها را در شما زنده میکند؟

من فکر میکنم ما خودمان را در یک عبارت خلاصه کرده ایم و فارغ از دنیای ذهنی کودکان به همین کلمه بسنده کرده ایم .امروز دنیا در حال پیشرفت است تئوری های زیادی و رویکردهای جالبی در حوزه کودک جان گرفته است .

در ایتالیا یک رویکرد به نام رجیو امیلیا ظهور کرد که تغییرات اساسی در نگرش همه نسبت به هنر کودکان به وجود آورد .یا در جاهای مختلف مدارس خاص هنری برای کودکان دایر شده . رویکرد تلفیق محتوایی یا همان رویکرد پروژه ای نیز از دیگر جریانات هنری است که در دنیا شکل گرفته مطمنا باشید آنها نمیخواهند نقاش پرورش دهند. آنها میخواهند کودک را به حد بالایی از مهارت و توانایی برسانند.

آنها با واژه ها کاری ندارند.روح مفاهیم را تدریس میکنند.نقاشی کودک برای آنها یک حرف ساده نیست که به زبان بیاورند و بعد فراموش شود.این نکته را نیز فراموش نکنید که نقاشی کودکان فراموش شده است چون بچه ها احساس خوبی نسبت به آن ندارند. از آن لذت نمی برند با آن رویا پردازی نمیکنند و در نهایت در حد یک کار ساده برای پرکردن اوقات فراغت بچه ها تبدیل شده است.

من میخواهم شما همیشه به این عبارت فکر کنید و فکر کنید الان جایگاه نقاشی کودکان کجا قرار دارد و کودکان چه نقشی در آن ایفا میکنند. برای اینکه به این سوالات برسید اول از خودتان شروع کنید ببینید کجای دنبای هنر کودکان هستید چقدر به روز هستید و به چه اندازه مهارت دارید . میخواهید چه تاثیری روی کودکان بگذارید و در نهایت به خودتان چه امتیازی میدهید .. تلاش کردن برای رسیدن اولین قدم در موفقیت است و برای زنده نگه داشتن هنر و نقاشی کودکان باید تلاش کرد – مطالعه کرد و …. نظر شما چیست ؟